شوربختی . [ ب َ ] (حامص مرکب ) بدبختی . (یادداشت مؤلف ). شوربخت بودن . تیره بختی . (فرهنگ فارسی معین ). نکبت . ادبار. نحس بودن بخت . بدبختی . مقابل پیروزی . مقابل مقبلی
: ز گیتی مرا شوربختی است بهر
پراکنده بر جای تریاک زهر.
فردوسی .
که پیروزی و شوربختی ازوست
تن آسانی و رنج و سختی ازوست .
فردوسی .
یکی را دگر شوربختی بود
نیاز و غم و درد و سختی بود.
فردوسی .
که من با سپاهی بسختی درم
برنج و غم و شوربختی درم .
فردوسی .
سوی چشمه ٔ شوربختی شتابد
کرا آز باشد دلیل و نهازش .
ناصرخسرو.
کسی که باده ٔ کین تو نوش خواهد کرد
ز شوربختی دردی خورد هم از سر دن .
سوزنی .
چوابر از شوربختی شد نمکبار
دل از شیرین شورانگیز بردار.
نظامی .
و آن شیفته دل ز شوربختی
میکرد صبوریی بسختی .
نظامی .
میزد نفسی به شوربختی
میزیست بصد هزار سختی .
نظامی .
سعدی قلم بسختی رفته ست و شوربختی
پس هرچه پیشت آید گردن بنه قضا را.
سعدی .