شهید اول

شهید اول . [ ش َ دِ اَوْ وَ ] (اِخ ) محمدبن مکی بن حامدبن احمد دمشقی نبطی عاملی جزینی ملقب به شمس الدین و مکنی به ابوعبداﷲ و معروف به شهید اول . از بزرگان علمای امامیه و مقتول در 786 هَ . ق . وی از فخرالمحققین پسر علامه و ابن نما و ابن معیه و قطب الدین رازی و دیگر بزرگان اجازه ٔ روایت دارد. شهید را پس از محقق ، افقه فقهای اثناعشری دانند. مشهورترین تألیف او لمعه ٔ دمشقیه است درفقه که شهید ثانی بر آن شرحی نوشته و این متن و شرح از جمله ٔ کتب درسی در این علم است و مکرر بطبع رسیده . وی در عهد سلطنت برقوق بفتوای قاضی برهان الدین مالکی و عبادبن جماعة بقتل رسید. (فرهنگ فارسی معین ). رجوع به روضات الجنات خوانساری ص 617، تاریخ ادبیات ایران ادوارد براون ص 259، تاریخ مغول عباس اقبال آشتیانی ص 477، 466 و قصص العلماء تنکابنی ص 255 شود.