شیر خوردن

شیر خوردن . [ خوَرْ / خُرْ دَ ] (مص مرکب ) مکیدن شیر. (ناظم الاطباء). رضع. (دهار). مکیدن شیر از پستان . رضاعت . خوردن طفل و جز او شیر را. (یادداشت مؤلف ): ملج ؛ شیر خوردن کودک . ملق ؛ شیر خوردن شتربچه . (تاج المصادر بیهقی ). دغل ؛ شیر خوردن بزغاله . (دهار) :
شیر خور و آنچنان مخور که به آخر
زو نشکیبی چو شیرخواره ز پستان .

منوچهری .

گر برادر همچو حاتم شیر خورد
هر کجا مرغی است کی انجیر خورد.

عطار.

طفل گیا شیر خورد، شاخ جوان گو ببال
ابر بهاری گریست طرف چمن گو بخند.

سعدی .

- امثال :
با هم شیر نخورده ایم . (امثال و حکم دهخدا).