شیرین لب . [ ل َ ] (ص مرکب ) شیرین زبان . فصیح و بلیغ و آنکه گفتار وی شیرین و خوش آیند باشد. (ناظم الاطباء). || نوشین لب
: لب شیرین لبان را خصلتی هست
که غارت می کند لُب ّ لبیبان .
سعدی .
گو ترش روی باش و تلخ سخن
زهر شیرین لبان شکر باشد.
سعدی .
چه شیرین لب سخنگویی که عاجز
فرومی ماند از وصفت سخنگوی .
سعدی .
آید هنوزشان ز لب لعل بوی شیر
شیرین لبان نه شیر که شکّر مزیده اند.
سعدی .
ور شکرخنده ایست شیرین لب
آستینش بگیر و شمع بکش .
سعدی (گلستان ).
رجوع به شیرین زبان شود. || شیرین لب ؛ (اِ مرکب ) مقلوب لب شیرین . لبی که شیرین و شیرین سخن است
: شیرین لب خود پیشم بر خنده چو بگشایی
خسرو شمرم خود را چونانک ترا شیرین .
سوزنی .
چو شیرین در مداین مهد بنهاد
ز شیرین لب طبقها شهد بگشاد.
نظامی .
تا چه کردیم دگرباره که شیرین لب دوست
به سخن باز نمی باشد و چشم از نازش .
سعدی .