صدف فلک . [ ص َ دَ ف ِ ف َ ل َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) کنایت از فلک الافلاک است که فلک اعظم باشد. (برهان ) (انجمن آرای ناصری ). || آفتاب . || ماه . || (اِخ ) شکلی را گویند در جانب شمال از پنج ستاره ٔ بنات النعش و سه ستاره ٔ دیگر که بصورت صدفی بنماید و نقطه ٔ قطب در میان آن واقع است . (برهان )
: پیش که غمزه زن شود چشم ستاره ٔ سحر
بر صدف فلک رسان خنده ٔ جام گوهری .
خاقانی .
رجوع به صدف شود.