صف نعال

صف نعال . [ ص َف ْ ف ِ ن ِ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب )صف آخرین که بجانب بیرون باشد که اهل مجلس متصل آن نعلین از پا گذارند. (غیاث اللغات ). پای ماچان . کفش کن . انتهای مجلس . نزدیک کفش کن . مقابل صدر :
وز گاه بیفتد بسوی چاه فرودین
وز صدر برانندسوی صف نعالش .

ناصرخسرو.

چون حاضر کردند و در صف نعال بداشت شاه گفت ... (سندبادنامه چ احمد آتش ص 322). پس برفت و درآمد و بصف نعال بنشست گفتند این نه جای تست . (تذکرةالاولیاء).
بدر میجویم از آنم چون هلال
صدر می جویم در این صف نعال .

مولوی .

نیست دستی که کشد دست مرا یارانه
وز چنین صف نعالم سوی پیشانه برد.

مولوی .

بود که صدرنشینان بارگاه قبول
نظر کنند به بیچارگان صف نعال .

سعدی .

به آستانه نشینان بچشم کم منگر
که ره بصدر ز صف نعال می آید.

مطیعای اصفهانی (از آنندراج ).

رجوع به صف النعال شود.