طاهر

طاهر. [ هَِ ] (ع ص ) پاک . ج ، اطهار. (منتهی الارب ) (آنندراج ): رجل طاهر الثیاب ؛ مرد پاکیزه لباس . (منتهی الارب ) (آنندراج ). ثیاب طهاری ؛ ج ، طُهران است (گویا غیرقیاسی ). (منتهی الارب ) (آنندراج ). ضد نجس . مقابل پلید. پاکیزه :
نفس او پاکیزه است و خلق او پاکیزه تر
نفس تن چون خلق تن ظاهر شود طاهر شود.

منوچهری .

ج ، طاهرون و طاهرین . || امراءة طاهر (بدون ها)؛ زن پاک ازحیض . نمازی . امراءة طاهرة؛ زن پاک از نجاست . زن پاک از عیوب و منقصت . (منتهی الارب ) (آنندراج ). || (اِخ ) نامی از نامهای خدای تعالی . || (ص ، اِ) کسی را گویند که حق تعالی او را از مخالفت اوامر و نواهی شرعیه معصوم داشته باشد. (کشاف اصطلاحات الفنون ) (تعریفات جرجانی ). || نامی از نامهای تازیان . (مهذب الاسماء). || و نعتی است که پس از لقب ملک بدان می افزوده و میگفته اند ملک الطاهر. رجوع به النقود ص 135 شود. || پنجنگشت . (فهرست مخزن الادویه ).