طغوی

طغوی . [ طَغ ْ وا ] (ع اِمص ) اسم است مر طغیان را و منه : کذبت ثمود بطغویها. (قرآن 11/91). (منتهی الارب ) (آنندراج ). کذبت ثمود بطغویها؛ دروغ داشت ثمود و قبیله ٔ آن پیغمبر خود را که صالح بود به طغیان و عصیان خود. (تفسیر ابوالفتوح سوره ٔ الشمس آیه ٔ 11). بی فرمانی . (مهذب الاسماء). از حدّ درگذشتن . || گمراهی . (دهار). || (اِ) گاو وحشی کوچک را نامند. (فهرست مخزن الادویه ).