علامه رازی

علامه رازی . [ ع َل ْ لا م َ ] (اِخ ) محمدبن محمدبن ابوجعفر بویهی ، مکنی به ابوجعفر و ملقب به قطب الدین وقطب المحققین . وی اهل ورامین از توابع ری بوده و نسبش به آل بویه میرسد. وی از شاگردان علامه ٔ حلی بود و قواعد علامه را با خط خود نوشته است . در طبقه ٔ فوقانی مدرسه ای که وی تحصیل میکرد شخص دیگری با لقب قطب میزیست لذا علامه رازی به قطب تحتانی و آن دیگری به قطب فوقانی شهرت داشتند. در امامی بودن وی شک و شبهه ای نیست اما در روضات الجنات سعی شده است که تسنن وی ثابت گردد. از جمله تألیفات اوست : 1- بحر الاصداف ، که حاشیه و شرح کشاف است . 2- تحریر القواعد المنطقیة فی شرح الشمسیة. 3- تحفة الاشراف فی شرح الکشاف ، که بزرگتر از بحر الاصداف است . 4- تقسیم العلم . 5- حاشیه ٔ قطبیه ، که شرح قواعد علامه حلی است . وفات او را 766 هَ . ق . نقل کرده اند، اما شهید اول آن را 776 گفته است .(از ریحانة الادب ج 2 ص 303 از منهج المقال و روضات الجنات ص 530 و هدیةالحباب ص 217 و مجالس المؤمنین ص 165و مستدرک الوسائل ص 447 و طبقات الشافعیة ج 6 ص 31 و قاموس الاعلام ج 3 ص 2241). و نیز رجوع به ابوجعفر شود.