علم الدین اندلسی

علم الدین اندلسی . [ ع َ ل َ مُدْ دی ن ِاَ دُ ل ُ ] (اِخ ) قاسم بن احمدبن موفق ، مکنی به ابومحمد و ملقب به نجم الدین . وی از ائمه ٔ نحو و علوم عربی و فقه و اصول و منطق و فلسفه است ، بخصوص در علم تجوید و قرائت دستی توانا داشت . یاقوت حموی در سال 618هَ . ق . در حلب با وی ملاقات کرد و از او استفاده های علمی بسیار برد. ولادت او در 561 است اما سال وفاتش معلوم نیست . از تألیفات اوست : 1- شرح قصیده ٔ شاطبی .2- شرح المفصل ، در ده جلد. 3- شرح مقدمه ٔ جزولی . (از ریحانة الادب ج 3 ص 116 از معجم الادباء ج 16 ص 234).