علم الدین عراقی

علم الدین عراقی . [ ع َ ل َمُدْ دی ن ِ ع ِ ] (اِخ ) عبدالکریم بن علی بن عمر شافعی انصاری حافظ. وی از علمای بزرگ شافعی در قرن هشتم هجری بود. در فقه و اصول و تفسیر و حساب و علوم عربی مهارت داشت و دارای حسن خط نیز بود. در مدرسه ٔ منصوریه نیز بعد از بهاءالدین بن نحاس درس تفسیر میگفت ، و اکثر طلاب علوم دیار مصر از وی استفاده کرده اند. در اواخر عمر نابینا شد و در سال 704 هَ . ق . درگذشت . ازتألیفات اوست : 1- الانتصار للزمخشری من ابن المنیر، در کشف الظنون این کتاب را غیر از کتاب الانصاف دانسته است . 2- الانصاف ، که حکم بین کشاف و انتصاف است . احمدبن محمدبن منیر اسکندری کتابی بنام الانتصاف برای مناقشه و مجادله با کشاف زمخشری تألیف کرده است و علم الدین ، کتاب انصاف را بمنظور محاکمه مابین دو کتاب کشاف و انتصاف تألیف کرد. 3- تفسیر قرآن که به تفسیر عراقی مشهور است . (از ریحانة الادب ج 3 ص 116 از کشف الظنون و الدرر الکامنة ج 2 ص 399 و طبقات الشافعیة ج 6ص 29 و لغات تاریخیه و جغرافیة احمد رفعت ج 5 ص 74).