علی آمدی

علی آمدی . [ ع َ ی ِ م ِ ] (اِخ ) ابن ابی علی بن محمدبن سالم تغلبی آمدی حنبلی شافعی ، ملقّب به سیف الدین . نام او در الاعلام زرکلی بصورت َ«علی بن محمدبن سالم ...» آمده است . وی فقیه و اصولی و متکلم و منطقی و حکیم بود. در سال 551 هَ . ق .در آمد متولد شد و در بغداد سکونت کرد، سپس به شام و از آنجا به مصر رفت و سرانجام در سوم صفر سال 631 یا 632 هَ . ق . در دمشق درگذشت و در دامنه ٔ کوه قاسیون دفن شد. او راست : 1- ابکار الافکار فی اصول الدین .2- احکام الاحکام فی الاحکا،؛ در دو مجلد. 3- دقائق الحقائق فی الحکمة. 4- غایة الامل فی علم الجدل . 5- غایة المرام فی علم الکلام . (از معجم المؤلفین ج 7 ص 155 از سیرالنبلاء ذهبی ج 12 ص 211 و الوافی صفدی ج 12 ص 124 و طبقات الشافعیه ٔ اسنوی ص 25 و فهرس المؤلفین بالظاهریة و وفیات الاعین ابن خلکان ج 1 ص 415 و عیون الانباءابن ابی اصیبعة ج 2 ص 174 و لسان المیزان ابن حجر ج 3 ص 140 و ج 5 ص 144 و تاریخ الحکماء قفطی ص 240 و الذیل علی الروضتین ص 161 و الدارس نعیمی ج 1 ص 393 و حسن المحاضرة سیوطی ج 1 ص 312. و المختصر فی اخبار البشر ابوالفداء ج 3 ص 162 و شذرات الذهب ابن عماد ج 3 ص 323 و مختصردول الاسلام ج 2 ص 103 و مرآة الجنان یافعی ج 4 ص 73 و هدیةالعارفین بغدادی ج 1 ص 707 و مفتاح السعاده ٔ طاش کبری ج 2 ص 49 و کشف الظنون حاجی خلیفه ص 4 و 17 و سایر صفحات و ایضاح المکنون بغدادی ج 1 ص 281 و سایر صفحات و ج 2 ص 137 و سایر صفحات و روضات الجنات خوانساری ص 489).