علی اربلی

علی اربلی . [ ع َ ی ِ اِ ب ِ ] (اِخ ) ابن عیسی بن ابی الفتح اربلی ، مکنّی به ابوالحسن و ملقب به بهاءالدین . نام وی در الوافی به صورت «علی بن عیسی بن عیسی اربلی » آمده است . وی ادیب ، شاعر، نویسنده و مورخ بود. او راست : 1 - رسالةالطیف فی الانشاء. 2 - العشاق و خلوة المشتاق . 3 - کشف الغمة فی معرفةالائمة، که در سال 687 هَ . ق . از تألیف آن فراغت یافت . 4 - المقامات الاربع. 5 - نزهةالاخیار فی ابتداء الدنیا و قدر القوی الجبار. (از معجم المؤلفین ج 7 ص 163). صاحب معجم المؤلفین به مآخذ ذیل نیز اشاره کرده است : فوات الوفیات ابن شاکر ج 2 ص 66. الوافی صفدی ج 12 ص 135. کشف الظنون حاجی خلیفه ص 1492. روضات الجنات خوانساری ص 396. ایضاح المکنون بغدادی ج 1 ص 180 و ج 2 ص 89. المخطوطات التاریخیه ٔ کورکیس عواد ص 69. تذکرةالمتبحرین ص 489. فوائدالرضویه ٔ عباس قمی ج 1 ص 314. هدیةالعارفین بغدادی ج 1 ص 714. و رجوع به ابوالحسن (علی بن عیسی اربلی ) شود.