علی ازرق

علی ازرق . [ ع َ ی ِ اَ رَ ] (اِخ ) ابن ابی بکربن خلیفه ٔ همدانی الاصل حسینی یمانی شافعی ، مشهور به ابن ازرق و ملقّب به موفق الدین و نورالدین و مکنّی به ابوالحسن . نام او در بهجةالناظرین به صورت «علی بن احمد ازرق » آمده است . وی فقیه و عالم فرایض و ریاضی دان بود. فقه را در شهر ابیات حسین آموخت و به زبید کوچ کرد و در آنجا به تصنیف و تدریس پرداخت . سپس به مکه رفت و نزد فقیه یافعی تلمذ کرد. او در سال 809 هَ . ق . در سن هشتادسالگی در ابیات حسین درگذشت . او راست : 1 - بغیةالخائض فی شرح الفرائض . 2 - التحقیق الوافی بالایضاح الشافی ،در حدود سه کتاب . 3 - مختصر المهمات اسنوی . 4 - نفائس الاحکام . (از معجم المؤلفین بنقل از کشف الظنون ص 1965. هدیةالعارفین . ج 1 ص 698. ایضاح المکنون ج 1 ص 268. الضوءاللامع سخاوی ج 5 ص 200. بهجةالناظرین غزی ص 136).