علی باجی

علی باجی . [ ع َ ی ِ ] (اِخ ) ابن محمدبن عبدالرحمان بن خطاب مغربی مصری باجی شافعی ، ملقّب به علاءالدین و مکنّی به ابوالحسن . فقیه و اصولی و محدث و منطقی و متکلم و عالم فرایض و ریاضی دان بود. وی در سال 631 هَ. ق . متولد شد و در شام علم فقه آموخت ، سپس در عهد دولت الملک الظاهر عهده دار قضاء کرک شد و آنگاه به قاهره آمد و ساکن آنجا گشت و تقی الدین سبکی نزد او تلمذ کرد. وی در سال 714 هَ . ق . در مصر درگذشت . او راست : 1 - التحریر؛ که خلاصه ای است از المحرر رافعی در فروع فقه شافعی . 2 - الرد علی الیهود و النصاری . 3 - کشف الحقائق فی المنطق . 4 - مختصر علوم الحدیث . 5 - مختصر المحرر فی الفروع الشافعیه ٔ ابوالقاسم عبدالکریم رافعی که قبلاً ذکر شد. 6 - مختصر المحصول فخرالدین رازی ، در اصول فقه . (از معجم المؤلفین ج 7 ص 208). صاحب معجم المؤلفین به مآخذ ذیل نیز اشاره کرده است : طبقات الشافعیه ٔ اسنوی ص 50. الدررالکامنه ٔ ابن حجر ج 3ص 101. فوات الوفیات ابن شاکر کتبی ج 2 ص 75. طبقات الشافعیه ٔ سبکی ج 6 ص 227. کشف الظنون حاجی خلیفه . شذرات الذهب ابن عماد ج 6 ص 34. حسن المحاضره ٔ سیوطی ج 1 ص 314. هدیةالعارفین بغدادی ج 1 ص 716. فهرس الخدیویة ج 7 ص 258.