عیب کوش . [ ع َ
/ع ِ ] (نف مرکب ) به عیب کوشنده . آنکه در راه عیب کوشد. کوشنده بر معایب . مبرم بر خطا و نقص
: هرکه سخن نشنود از عیب پوش
خود شود اندر حق خود عیب کوش .
امیرخسرو دهلوی .
بر من رسواشده ٔ عیب کوش
عیب تو پوشی که توئی عیب پوش .
میرخسرو (از آنندراج ).