غالیه بوی . [ ی َ
/ ی ِ ](ص مرکب ) آنچه بوی غالیه دهد. غالیه بو
: من وآن جعدموی غالیه بوی
من و آن ماهروی حورنژاد.
رودکی .
تا پدید آیدت
۞ امسال خط غالیه بوی
غالیه تیره شد
۞ و زاهری و عنبر خوار.
عماره .
کاین ز تبش آبله رویت کند
وآن ز نفس غالیه بویت کند.
نظامی .
ندیدم آبی و خاکی بدین لطافت و پاکی
تو آب چشمه ٔ حیوان و خاک غالیه بوئی .
سعدی .