غالیه دان . [ ی َ
/ ی ِ ] (اِ مرکب ) ظرفی که در آن غالیه ریزند. || و مجازاً شاعران آن را به معانی دهان و چاه زنخدان و غیره آورده اند
: مانند میان تو و همچون دهن تو
من تن کنم از موی و دل ازغالیه دانی .
فرخی .
دهن چو غالیه دانی و سی ستاره ٔ خرد
بجای غالیه اندر میان غالیه دان .
فرخی .
دست برزن به زنخدان بت غالیه موی
که بود چاه زنخدانش ترا غالیه دان .
فرخی .
انگور به کردار زنی غالیه رنگ است
و او را شکمی همچو یکی غالیه دان است .
منوچهری .
برسرش یکی غالیه دانی بگشاده
آکنده در آن غالیه دان سونش دینار.
منوچهری .
دارد خجسته غالیه دانی ز سندروس
چون نیمه ای به عنبر سارا بیاکنی .
منوچهری .
گوئی که هوا غالیه آمیخت بخروار
پر کرد از آن غالیه ها غالیه دان را.
سنائی .
بسان غالیه دانیست لاله یاقوتین
نشان غالیه اندر میان غالیه دان .
ازرقی .
میان غالیه دان تو ای پسر که نهاد
بدان لطیفی سی و دو دانه دُر عدن .
سوزنی .
دوش خوش ساخت فلک غالیه دان از مه نو
بهر آن غالیه کاندر سحر آمیخته اند.
خاقانی .
چون غالیه زلفهای رنگی
چون غالیه دان دهان بتنگی .
نظامی .
و آن غالیه دان شکرانگیز
مه غالیه ساز و گل شکرریز.
نظامی .
خطی از غالیه بر غالیه دان آوردی
دل این سوخته را کار بجان آوردی .
عطار.
نوشین دهنی داری چون غالیه دانی
نه نه دهنت تنگ تر از غالیه دان است .
سروش اصفهانی .