غالیه گون . [ ی َ
/ ی ِ ] (ص مرکب ) مشکین رنگ . غالیه مانند، و شاعران آن را صفت زلف و خط آرند
: منم غلام خداوند زلف غالیه گون
تنم شده چو سر زلف اونوان و نگون .
رودکی .
با طره ٔ مشکین همگی فتنه ٔ چینی
با غالیه گون خط سیه شور تتاری .
فرخی .
شاهد روز کز هوا غالیه گون غلاله شد
شاهد تست جام می زو تو هوای تازه بین .
خاقانی .
و آن غالیه گون خط سیاهش
پرگار کشید گرد ماهش .
نظامی .