غت

غت . [ غ َت ت ] (ع مص ) رنجانیدن کسی را در کار. (منتهی الارب ) (آنندراج ): غته بالامر غتّاً. (منتهی الارب ). || غت در آب ؛ غوطه دادن کسی را در آب . (منتهی الارب ) (آنندراج ). کسی را سر به آب فروبردن . (تاج المصادر بیهقی ). || غت در سخن ؛ سرزنش کردن کسی را به سخن . (منتهی الارب ) (آنندراج ). || اندک اندک خوردن آب را بی جدا کردن کاسه از دهن . || اندوهمند کردن . || خبه کردن و مانده گردانیدن ستور را. (منتهی الارب ) (آنندراج ). یقال : غت الدّابة شوطاً او شوطین ؛ ای اتعبها فی رکضها.(منتهی الارب ). || در پی یکدیگر آوردن چیزی را. || خنده پنهان داشتن . (منتهی الارب ) (آنندراج ). پنهان کردن خنده . (تاج المصادر بیهقی ).