غلط گفتن

غلط گفتن . [ غ َ ل َ گ ُ ت َ ] (مص مرکب ) ناصواب گفتن . نادرست گفتن . در نظم و نثر فارسی غالباً متضمن معنی اضراب است :
دل ماند ز ساقیم غلط گفتم
آن دل که نماند ازو کجا ماند.

خاقانی (دیوان چ سجادی ص 602).

غلط گفتم ای مه کدام آشنایان
که هیچ آشنا بی ریائی نبینم .

خاقانی .

نی غلط گفتم که نائب با منوب
گر دو پنداری قبیح آید نه خوب .

مولوی (مثنوی ).

غلط گفتم ای یار فرخنده روی
که نفع است در آهن و سنگ و روی .

سعدی (بوستان ).