غمزده . [ غ َ زَ دَ
/ دِ ] (ن مف مرکب ) آنکه غم به وی رسد. غم رسیده . مغموم
: ای عزیزان غمزده بنالید و ای یتیمان غمخوار بگریید. (قصص الانبیاء ص
241). یاران غمزده می آیند که ای مهربان مشفق تو میروی ما را میگذاری . (قصص الانبیاء ص
242).
گردن اعدات بادا از حسام غم زده
غمزده اعدات و احباب تو زآن غم شادکام .
سوزنی (دیوان ص 172).
ای غمزده ٔ خاکی کز آتش غم جوشی
آبی که جز از آتش بر باد نخواهی شد.
خاقانی .
گر جان مابه مرگ منوچهر غمزده ست
تو دیر زی که دولت تو غم نشان ماست .
خاقانی .
علم اﷲ که ز من غمزده تر
هیچکس نیست ز اخوان اسد.
خاقانی .
این غمزده را گناه کم نیست
کآزرم تو هست هیچ غم نیست .
نظامی .
کاین نامه که هست چون پرندی
ازغمزده ای به دردمندی .
نظامی .
من غمزده و تو نازنینی
با من به چه روی می نشینی .
نظامی .
ور بود در حلقه ای صد غمزده
حلقه را باشد نگین ماتم زده .
عطار.
هر جا که روی زنده دلی بر زمین تو
هر جا که دست غمزده ای بر دعای توست .
سعدی (غزلیات ).
ز چشم غمزده خون میرود ز حسرت آن
که او به گوشه ٔ چشم التفات فرماید.
سعدی (طیبات ).
دوش می آمد و رخساره برافروخته بود
تا کجا بازدل غمزده ای سوخته بود.
حافظ.
بازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش
کاین دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست .
حافظ.
زهی خجسته زمانی که یار بازآید
به کام غمزدگان غمگسار بازآید.
حافظ.