غوغا کردن

غوغا کردن . [ غ َ / غُو ک َدَ ] (مص مرکب ) هیاهو کردن . سخت بانگ زدن . شور و غوغا و فریاد برآوردن . هنگامه کردن . قیامت کردن . انقلاب و تهییج کردن . جَلَب . اِجداف . (منتهی الارب ) : خوارزمشاه مردی بس بخرد ... است کس را زهره نباشد که پیش وی غوغا کند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 324).
ای پسر دانی که هیچ آغاز بی انجام نیست
نیک بنگر گرچه نادان بر تو می غوغا کند.

ناصرخسرو.

به آهو میکنی غوغا که بگریز
بتازی هی زنی اندر دویدن .

(منسوب به ناصرخسرو).

جماعتی از مفسدان و عامه که در آن غوغائی کردند مالشها یافتند. (کتاب النقض ص 487).
غمزه ش ار غوغا کند ایچش مگوی
کوطلسم آسمان خواهد شکست .

خاقانی .

غوغاکنیم یک تنه چون رستم و دریم
درع فراسیاب به پیکان صبحگاه .

خاقانی .

چو غوغا کند بر دلم نامرادی
من اندرحصار رضا میگریزم .

خاقانی .

عوام آمل غوغا کردند و اصحاب سلام در سلاح شده سه شبانه روز کشش بود. (تاریخ طبرستان ). تا روزی عامه ٔ شهر غوغا کردند و بسیاری از هر دو جانب کشته آمدند. (تاریخ طبرستان ).
شیر گیران جمله غوغا کرده اند
خویشتن در پیش این غوغا مکن .

عطار.

صاحبدلی به تربیتم گفت زینهار
غوغا مکن که دوست ندارد نفیر تو.

سعدی (صاحبیه ).

کوته نظری به خلوتم گفت
غوغا مکن آخرت جنون نیست .

سعدی (ترجیعات ).

صباح الخیر زد بلبل کجایی ساقیا برخیز
که غوغا میکند در سر خیال خواب دوشینم .

حافظ.