غوی

غوی . [ غ َ وی ی ] ۞ (ع ص ) بیراه . (دهار) (مهذب الاسماء). گمراه . (غیاث اللغات ) (منتهی الارب ). ضال ّ. پیرو خواهش نفس . (المنجد). گمره . ج ، غویّون . (مهذب الاسماء) :
جز نیکویی پذیره نیاید ترا گذر
در رسم و خوی تو سخن دشمن غوی .

فرخی .

سخاوت تو و رای بلند و طالع و طبع
نه منقطع نه مخالف نه منکسف نه غوی .

منوچهری .

بر موسی پیمبر و بر یوشعبن نون
بهتان و زور بندی ای طاغی غوی .

سوزنی .

شبروان راه حق را غول پندارد غوی .

سیف اسفرنگ .

گفت با لیلی خلیفه کاین تویی
کز تو شد مجنون پریشان و غوی .

مولوی (مثنوی ).

تو نیایی در سر و خوش میروی
من همی آیم بسر در چون غوی .

مولوی (مثنوی ).

|| منفرد و تنها. یقال : بت غویاً؛ ای مخلیاً. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). بت غویاً؛ ای منفرداً. (المنجد). رجوع به غَوی ً شود ۞ .