فاطمه ٔ نیشابوری

فاطمه ٔ نیشابوری . [ طِ م َ ی ِ نی / ن َ ] (اِخ ) از قدماء نساء خراسان بوده است و از کبار عارفات . ابویزید بسطامی قدس اﷲ سرّه بر وی ثناء گفته است و ذوالنون مصری از وی سوءالها کرده . در مکه مجاور بوده و گاهی به بیت المقدس میرفت و باز به مکه مراجعت میکرد.و در راه عمره در سال 223 هَ . ق . مرد. روزی برای ذوالنون چیزی فرستاد، ذوالنون قبول نکرد و گفت در قبول کردن چیزی از نسوان مذلت است و نقصان . فاطمه گفت : در دنیا هیچ صوفی از آن بهتر و بزرگتر نیست که سبب در میان نبیند. ابویزید گفته است که در عمر خود یک مرد و یک زن دیدم ، آن زن فاطمه ٔ نیشابوریه بود، از هیچ مقام او را خبر نکردم که آن چیز وی را عیان نبوده . یکی از مشایخ ذوالنون را پرسید که را بزرگتر دیدی ازاین طائفه ؟ گفت : زنی بود در مکه که وی را فاطمه ٔ نیشابوریه میگفتند و در فهم معانی قرآن سخنانی میگفت که مرا عجب می آمد. (از نفحات الانس چ تهران 1336 هَ . ش . ص 620). و رجوع به خیرات حسان السلطنه ص 18 شود.