فراء

فراء. [ ف َرْ را] (اِخ ) یحیی بن زادبن عبداﷲ منظور الاسلمی الدیلمی ، مکنی به ابوزکریا و معروف به فراء. امام کوفیان و داناترین آنها در نحو و لغت و فنون ادب است . او را در نحو امیرالمؤمنین می گفتند. و ثعلب گفته است که اگر فراء نبود زبان عرب نبود. وی در کوفه تولد یافت و سپس به بغداد رفت و به دستگاه مأمون پیوست و تعلیم و پرورش فرزندان او را به عهده گرفت و بیشتر روزهایش را بدینگونه میگذرانید. سرانجام در راه مکه درگذشت . زندگانیش میان سالهای 144-207 هَ . ق . 761 - 822 م . بود. وی با وجود تقدم در لغت ، فقیهی متکلم بود و به ایام و اخبار عرب نیز آشنا بود و نجوم و طب را هم خوب می دانست . از نظر فکر متمایل به اعتزال بود. از کتابهای اوست : المعانی ، که چهار جزء دارد و موضوع آن تفسیر است . کتاب اللغات . المفاخر. ما تلحن فیه العامة.آلةالکتاب . اختلاف اهل کوفة و البصرة و الشام فی المصاحف . الجمع و التثنیة فی القرآن . الحدود، که به دستور مأمون تألیف شده است . مشکل اللغة. فراء تصانیف خود را با بیانی فیلسوفانه می نوشت . (از اعلام زرکلی از ارشاد و وفیات الاعیان ). ابن الندیم کتاب دیگری بنام الوقف و الابتداء فی القرآن نسبت داده است . رجوع به ابوزکریا یحیی بن زیاد و... الفهرست ابن الندیم شود.