فضل ا

فضل ا. [ ف َ لُل ْ لاه ] (اِخ ) سمرقندی . او را بواسطه ٔ کثرت دانش درعلم فقه ابوحنیفه ٔثانی میگویند و با آنکه اعلم علمای سمرقند بوده ، میل به شعر و معما نیز میفرموده و این مطلع از اوست :
قد چون سرو تو جانست مرا بلکه روان
سویم ای سرو روان شو که فدا سازم جان .
و خواجه از جمله ٔ شاگردان سیدشریف است . (از مجالس النفائس تألیف میر علیشیر نوائی ص 201). خواجه فضل اﷲ از شعرای قرن نهم هجری بوده است .