فضل کردن . [ ف َ ک َ دَ ] (مص مرکب ) لطف کردن . عنایت کردن . توجه کردن
: فضل کن ، مگذارکز مشتی خسیس
چون منی در دور تو باشد حزین .
خاقانی .
خدایا فضل کن گنج قناعت
چو بخشیدی و دادی ملک ایمان .
سعدی .
|| بخشیدن . احسان
: ای صاحب مال فضل کن بر درویش
گر فضل خدا همی شناسی بر خویش .
سعدی .
|| رحمت کردن . بخشاییدن
: چون تو خجل وار برآری نفس
فضل کند رحمت فریادرس .
نظامی .
رجوع به فضل شود.