فوطه

فوطه . [ طَ / طِ ] (معرب ، اِ) معرب فوته . (فرهنگ فارسی معین ). لُنگ . ازار. بستن . بستنی . (از یادداشتهای مؤلف ) : و از بصره نعلین خیزد و فوطه های نیک . (حدود العالم ).
ای نهاده به سر اندر کله دعوی
جانْت پنهان شده در فوطه ٔ نادانی .

ناصرخسرو.

بر تن خویش تو را فوطه ٔ کرباسی
به که بر خاکت دیبای سپاهانی .

ناصرخسرو.

سوی حوض آمدند نازکنان
گره از بند فوطه بازکنان .

نظامی .

|| جامه ای که از سند آرند. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). نوعی پارچه است : هیچکدام را ندیدم بی طیلسان شطوی یا توزی یا شبستری یا ریسمانی یا دست کار که فوطه است . (تاریخ بیهقی ).
چرا پیچد مگس دستار فوطه
چرا پوشد ملخ رانین دیبا؟

خاقانی .

چو شیخی فوطه پوشیده برون شد
چو رندی دردنوشیده درآمد.

خاقانی .

|| چادر نگارین یا چادر خطدار، و لغةً سندی است . (منتهی الارب ). ج ، فُوَط. (از اقرب الموارد).
ترکیب ها:
- فوطه باف . فوطه بافی . فوطه پوش . فوطه دار. فوطه ربا. فوطه فروش . فوطه کردن .فوطه ٔ نان . رجوع به هر یک از این کلمات شود.