فیروزه طشت . [ زَ
/ زِ طَ ] (اِ مرکب ) کنایه از آسمان . (برهان ). پیروزه طشت . (فرهنگ فارسی معین )
: در این فیروزه طشت از خون چشمم
همه آفاق شد بیجاده معدن .
خاقانی .
|| (اِخ ) بنات النعش را نیز گفته اند، و آن هفت ستاره باشد در آسمان بشکل چوگان ، و از جمله ٔ چهل وهشت صورت فلک است و آن را دب اکبر خوانند. || تخت کیخسرو. (برهان ).