قاضی حمیدی

قاضی حمیدی .[ ح َ ] (اِخ ) عمربن محمود بلخی ملقب به حمیدالدین ومعروف به حمیدی و گاهی با انتساب به پدر به محمودی از مشاهیر فضلاء و ادباء و اکابر علماء عصر ملکشاه سلجوقی و معاصر انوری ابیوردی و مسندنشین منصب قضاء بود. وی تصانیفی طریف دارد و در تمامی آنها همه گونه محسنات بدیعیه را در نظر گرفته است . او راست : 1- الاستغاثة الی الاخوان الثلاثة. 2- حنین المستجیر الی حضرة المجیر. 3- روضة الرضا فی مدح ابی الرضا. 4- قدح المغنی فی مدح المعنی . 5- مقامات . این کتاب به مقامات حمیدی معروف و به زبان پارسی است و دارای 24 مقامه است و در میان فارسیان همان مکانت را دارا هست که مقامات حریری در میان عرب دارد از مشهورترین و ممتازترین تألیفات اوست و بارها در هند و ایران چاپ شده است . انوری قطعه ای در مدح آن گفته است و این از آن است :
هر سخن کان نیست قرآن یا حدیث مصطفی
از مقامات حمیدالدین شد اکنون ترهات .
6- منیةالراجی فی جوهر التاجی . 7- وسیلة العفاة الی اکفی الکفاة. حمیدی شعر نیز خوب میسروده است . این اشعار ازاوست :
مرد باید که باب مقصد خویش
میگشاید به عقل و می بندد
رفتن بی مراد نستاید
گفتن با گزاف نپسندد
ابر باشد که یاوه میگوید
برق باشد که خیره می خندد.
وی به سال 559 هَ . ق . وفات یافت . (از مجمع الفصحاء ج 1 ص 197) (ریحانة الادب ج 1 ص 351).