قطب الدین رازی

قطب الدین رازی . [ ق ُ بُدْ دی ن ِ ] (اِخ ) محمدبن محمدبن ابی جعفر، مکنی به قطب الدین و قطب المحققین . از اکابر علمای نامی اسلامی است ، و در کلمات بزرگان به علامه ٔ رازی و سلطان المحققین موصوف است . اصل او از ورامین از مضافات ری بوده است و به همین جهت به رازی شهرت یافت . او از شاگردان مبرز علامه ٔ حلی است و قواعد علامه را به خط خود استنساخ کرد و علامه در پشت همان نسخه به سال 713 هَ . ق . در قصبه ٔ ورامین برای او اجازه نوشت . وفات او در دوازده ذی قعده ٔ سال 776 هَ . ق . اتفاق افتاد و در مقبره ٔ صالحیه ٔ دمشق دفن شد، سپس وی را به موضعی دیگر نقل کردند. او راست : 1- بحر الاصداف ، و این کتاب حاشیه و شرح تفسیر کشاف است . 2- تحریر القواعد المنطقیه ،در شرح شمسیه است و به شرح شمسیه مشهور است و بارهادر ایران و غیر ایران چاپ شده است . 3- تحفة الاشراف فی شرح الکشاف ، این کتاب در چند مجلد و بزرگتر از بحرالاصداف است . 4- تحقیق معنی التصور و التصدیق ، این کتاب در تونس چاپ شده و نسخه ای از آن با شرح محمدبن زاهد هروی در کتابخانه ٔ خدیویه ٔ مصر موجود است . 5- تقسیم العلم . 6- حاشیه ٔ قواعد علامه ، این کتاب را حواشی قطبیه گویند. 7- شرح الاشارات . 8- شرح مطالع، که کتاب مطالع الانوار قاضی سراج الدین ارموی را در منطق و کلام برای غیاث الدین وزیر شرح کرد. و نام اصلی این شرح لوامع الاسرار فی شرح مطالع الانوار است . قسمت منطق آن بارها در ایران و غیره چاپ شده است . 9- المحاکمات بین شرحَی الاشارات ، که محاکمه ٔ مابین دو شرح اشارات فخر رازی و خواجه نصیرالدین طوسی است . (قاموس الاعلام ترکی ) (طبقات الشافعیه ج 6) (ریحانة الادب ج 3 ص 304).