کاسه ٔ سر

کاسه ٔ سر. [ س َ /س ِ ی ِ س َ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) ۞ جمجمه . فَروَه . قحف . جَلجَه :
بر سر آتش هوا دیگ هوس همی پزم
گرچه بکاسه ٔ سرم بر سرم آب می خوری .

خاقانی .

افسرده شد ور اکنون خواهد ز تیغت آتش
هم کاسه ٔ سر او خواهد شدن سفالش .

خاقانی (دیوان چ عبدالرسولی ص 235).

بر سر بمانده دست رباب از هوای عید
افتاده زیر دیگ شکم کاسه ٔ سرش .

خاقانی .

عقل که شد کاسه ٔ سر جای او
مغز کهن نیست پذیرای او.

نظامی .

آن کاسه ٔ سری که پر از باد عجب بود
خاکی شود که گل کند آن خاک کوزه گر.

عطار.

خفتگان بیچاره در خاک لحد
خفته واندر کاسه ٔسر سوسمار.

سعدی .

روزی که چرخ از گل ما کوزه ها کند
زنهار کاسه ٔ سر ما پر شراب کن .

حافظ.

خاک در کاسه ٔ آن سر که در آن سودا نیست
خار در پرده ٔ آن چشم که خون پالا نیست .

صائب .