کمند افکندن . [ ک َ م َ اَ ک َ دَ ] (مص مرکب ) کمند انداختن گرفتن انسان یا حیوانی را
: در گردن صفدران خزران
افکند کمند خیزران را.
خاقانی .
کمندی کرده گیسوش از تن خویش
فکنده در کجا در گردن خویش .
نظامی .
مرا کمند میفکن که خود گرفتارم
لویشه بر سر اسبان بدلگام کنند.
سعدی .
با صید جان کمند نیفکنده کاکلش
تا دست اختیار مرا بر قفا نبست .
ظهوری (ازآنندراج ).