کو. (اِ) راه فراخ و بزرگ را گویند که شاهراه باشد. (برهان ). شاهراه . (ناظم الاطباء). || کوی . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). مخفف کوی . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). محله . (غیاث )
: آن سگی در کو گدایی کور دید
حمله می آورد و دلقش می درید.
مولوی .
دگر روز شد گرد هر کو دوان
عسل بر سر و سرکه بر ابروان .
سعدی .
-
کوبه کو ؛ محله به محله . کوی به کوی . (فرهنگ فارسی معین )
: وقت خشم و وقت شهوت مرد کو
طالب مردی دوانم کو به کو.
مولوی .
وقت اندیشه دل او رزم جو
وقت ضربت می گریزد کو به کو.
مولوی .
ای بگشته زین طلب تو کو به کو
چند گویی آن گلستان کو و کو.
مولوی .
سگ ز پی جیفه رفت در به در و کو به کو
گر به سگی قائمی جیفه ٔ دنیا طلب .
وحشی (از فرهنگ فارسی معین ).
|| راه کوچک و تنگ . (برهان ) (ناظم الاطباء). کوچه . (غیاث )
: نیزه بازی اندرین کوهای تنگ
۞ نیزه بازان را همی آرد به ننگ .
مولوی .
|| چارراه . || بازارجای . || میدان . (ناظم الاطباء).