کیان

کیان . [ ک َ ] (اِ) جمع کی [ ک َ / ک ِ ] باشد، یعنی پادشاهان جبار بزرگ . (برهان ) (آنندراج ). ج ِ کی . پادشاهان بزرگ . (ناظم الاطباء). ج ِ کی ، پادشاه (مطلقاً). (فرهنگ فارسی معین ). ج ِ فارسی کی [ ک َ / ک ِ ]. جبابره . (مفاتیح ، از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
برآمد ۞ بر آن تخت فرخ پدر
به رسم کیان بر سرش تاج زر.

فردوسی .

بدان ایزدی فر و جاه کیان
ز نخجیر گور و گوزن ژیان
جدا کرد ۞ گاو و خر و گوسپند
به ورز آورید آنچه بُد سودمند.

فردوسی .

چنین تا برآمد بر این سالیان
همی تافت از شاه ۞ فر کیان .

فردوسی .

کجا آن یلان و کیان جهان
از اندیشه دل دور کن تا توان .

فردوسی .

مهران بگفت معلوم است که صدمه ٔ هادم اللذات چون دررسد، کاشانه ٔ کیان و کاخ خسروان همچنان درگرداند که کومه ٔ بیوه زنان . (مرزبان نامه ، از فرهنگ فارسی معین ).
هرگز کس از کیان ره کعبه نرفته بود
تو رفته راه کعبه و فخر کیان شده .

خاقانی .

|| بزرگان . سروران . (فرهنگ فارسی معین ) :
در خاک خفته اند کیان گر نه مرد و زن
کردندی از پرستش تو ملک را شعار.

خاقانی .

|| به معنی اصل نیز گفته اند. (فرهنگ رشیدی ) (انجمن آرا) (آنندراج ).