گردن افراختن . [ گ َ دَ اَ ت َ ] (مص مرکب ) قدرت از خود نشان دادن . خودنمایی کردن . مقاومت . ایستادگی
: ببردیم بر دشمنان تاختن
نیارست کس گردن افراختن .
فردوسی .
هرکه بیهوده گردن افرازد
خویشتن را به گردن اندازد.
سعدی .
بلندآواز نادان گردن افراخت
که دانا را به بیشرمی بینداخت .
سعدی (گلستان ).
میفراز گردن به دستار و ریش
که دستار پنبه ست و ریشت حشیش .
سعدی (بوستان ).
و رجوع به گردن افراشتن شود.