گرگ پیکر. [ گ ُ پ َ
/ پ ِ ک َ ] (ص مرکب ) گرگ منظر. || درفشی که به هیأت گرگ باشد
: یکی گرگ پیکر درفش از برش
به ابر اندر آورده زرین سرش .
فردوسی .
به پیش اندرون گرگ پیکر یکی
یکی ماه پیکر ز دور اندکی .
فردوسی .
ز تیغ دلیران هوا شد بنفش
نه پیداست آن گرگ پیکر درفش .
فردوسی .