گل زرد

گل زرد. [ گ ُ ل ِ زَ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) شب بوی . (صحاح الفرس ). گیاهی است از خانواده ٔ گل سرخ . (گیاه شناسی ثابتی ص 210). گونه ای است ۞ از نسترن که در گیفان و بجنورد یافت میشود و بنام گل زرد معروف است ، یک جور از این گونه به نام گل دورنگ ۞ شناخته میشود. گونه ٔ دیگری ۞ هم هست به نام گل زرد میخوانند. (جنگل شناسی ساعی ج 1 ص 271). درختچه های خرد از این گل در راه گیفان به بجنورد به حال وحشی است و برای پرچین در نقاط کوهستانی پیرامون باغها میکارند ۞ . ورد اصفر. قسمی گل محمدی به رنگ زرد و از آن قسمی پرپر است که به نهایت زیباست . (یادداشت مؤلف ) :
تا چو بر شاخ گل زرد چو دینار شود
لاله ٔ سرخ چو بیجاده بتابد ز کمر.

فرخی .

گل زرد و گل خیری و بید باد شبگیری
ز فردوس آمدند امروز سبحان الذی اسری .

منوچهری .

گل زرد و گل دورو گل سرخ و گل نسرین
ز درد و داغ دادستند ما را خط استغنی .

منوچهری .

دل غالیه فام است و رخش چون گل زرد است
گویی که شب دوش می و غالیه خورده ست .

منوچهری .

تو پنداری که نسرین و گل زرد
بباریده ست برپیروزه گون لاد.

ناصرخسرو.

رویم گل زردشد از درد جهالت
وین سرو بناوقت بخمید چو چنبر.

ناصرخسرو.

در این باغ از گل سرخ و گل زرد
پشیمانی نخورد آن کس که برخورد.

نظامی .

|| مجازاً خورشید در این بیت :
هزاران نرگس از چرخ جهانگرد
فروشد تا برآمد یک گل زرد.

نظامی .