گلستان

گلستان . [ گ ُ ل َ / گ ُ س ِ / گ ُ ل ِ ] (اِ مرکب ) (از: گل + ستان ، پسوند مکان ). گلستو. آنجا که گل بسیار باشد.(حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین ). محل روییدن گل . جایی که گل روید. محل دمیدن گل و سبزه . گلزار :
تهمتن ببردش به زابلستان
نشستنگهی ساخت در گلستان .

فردوسی .

نه همی بازشناسند عبیر از سرگین
نه گلستان بشناسند ز آبستنگاه .

قریع الدهر.

گلستان بهرمان دارد همانا شیرخوارستی
لباس کودکان شیرخواره بهرمانستی .

فرخی .

زیرا که نیست از گل و از یاسمن کمی
تا کم شده ست آفت سرما ز گلستان .

منوچهری .

گیاهی چند خود روید به بستان
دهندش آب در سایه ی گلستان .

(ویس و رامین ).

شاه چو دل برکند ز بزم گلستان
آسان آرد به چنگ مملکت آسان .
ابوحنیفه ٔ اسکافی (از تاریخ بیهقی چ فیاض ص 635).
یکی فرخنده گل بودی که اکنون
همی فردوس شاید گلستانت .

ناصرخسرو.

آب را چون مدد بود هم از آب
گلستان گردد آنچه بود خراب .

سنایی .

ناهید سزد هزاردستان
کایوان تو گلستان ببینم .

خاقانی .

قصرش گلستان ارم صدرش دبستان کرم
در هر شبستان از نعم بستان نو پرداخته .

خاقانی .

ز نرگس وز بنفشه صحن خرگاه
گلستانی نهاده در نظرگاه .

نظامی .

خال مشکین بر گلستان میزنی
دل همی سوزی و بر جان میزنی .

عطار.

این عجب بلبل که بگشاید دهان
تا خورد او خار را با گلستان .

مولوی .

گر شاهد است سبزه بر اطراف گلستان
بر عارضین شاهد گلروی خوشتر است .

سعدی (بدایع).

در گلستان ارم دوش چو از لطف صبا
زلف سنبل به نسیم سحری می آشفت .

حافظ.

هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار
هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش .

حافظ.