گنه کردن

گنه کردن . [ گ ُ ن َه ْ ک َ َد ] (مص مرکب ) بزه کردن . مرتکب گناه شدن . نافرمانی کردن :
مر او را به دینار یاری کنم
گنه گر کند بردباری کنم .

فردوسی .

بر هرکه گنه کرد یکی بند نهاد
بی هیچ گنه چونکه تو را بند چهار است .

ناصرخسرو.

در دلم آید که گنه کرده ام
کاین ورقی چند سیه کرده ام .

نظامی .

بی آنکه بدی به جای آن مه کردم
یا هیچ گنه نعوذباللَّه کردم .

خاقانی .

چه گنه کردم و دیدی که تعلق ببریدی
بنده بی جرم و خطایی نه صواب است فراقش .

سعدی (بدایع).

گفت یا سیدی و مولائی
چه گنه کرده ام چه فرمائی ؟

سعدی (بدایع).

کرم بین و لطف خداوندگار
گنه بنده کرده ست او شرمسار.

سعدی .

- امثال :
گنه چشمان کرن دل مبتلا بی .

باباطاهر (از امثال و حکم دهخدا ج 3 ص 1327).

گنه کرد در بلخ آهنگری
به ششتر زدند گردن مسگری .

؟ (از امثال و حکم دهخدا ج 3 ص 1327).

گنه کنند گاوان کدخدا دهد تاوان .

(از امثال و حکم دهخدا ج 3 ص 1328).

گنه ناکردن و بی باک بودن
بسی آسانتر از پوزش نمودن .
ویس و رامین (از امثال و حکم دهخدا ج 3 ص 1327).