گیتی پناه

گیتی پناه . [ پ َ ] (ص مرکب ) پناه دهنده ٔ گیتی . ملجاء دنیا که کنایه از خداوند باشد :
ببر این همه هدیه ها پیش شاه
بگویش ز دادار گیتی پناه .

فردوسی .

پس از نام یزدان گیتی پناه
طراز سخن بست بر نام شاه .

نظامی .

که چون من به نیروی گیتی پناه
به گردون گردان رسانم کلاه .

نظامی .

سپاس از خداوند گیتی پناه
که بیش است از این قصه انصاف شاه .

نظامی .

|| از اوصافی است که پادشاهان را بدان ستایند. (از ارمغان آصفی ):
قباد و چو کشواد زرین کلاه
بسی نامداران گیتی پناه .

فردوسی .

نبوده همچو او گیتی پناهی . (از حبیب السیر جزو4ج 3 ص 322).