لاله زار. [ ل َ
/ ل ِ ] (اِ مرکب ) جای روئیدن لاله ٔ بسیار. لالستان . لاله ستان
: ز بازان هوا همچو ابر بهار
ز خون تذروان زمین لاله زار.
فردوسی .
ز بس خون که شد ریخته بر زمین
یکی لاله زاری شد آن دشت کین .
فردوسی .
چه قدش ، چه
۞ پیراسته زاد سروی
چه رویش ، چه
۞ آراسته لاله زاری .
فرخی (دیوان چ سجادی ص 373).
از کوه تا به کوه بنفشه است و شنبلید
از پشته تابه پشته سمنزار و لاله زار.
فرخی .
از درون رشته تا کهپایه های کرژوان
سبزه از سبزه نبرد لاله زار از لاله زار.
فرخی .
ابر دیبادوز دیبا دوزد اندر بوستان
باد عنبرسوز عنبر سوزد اندر لاله زار.
منوچهری .
لاله زاری خوش
۞ شکفته پیش برگ یاسمن
چون دهان بسّدین در گوش سیمین گفته راز.
منوچهری .
کسی را که فردا بگیرند زارش
چگونه کند شادمان لاله زارش .
ناصرخسرو.
در هر دشتی که لاله زاری بوده ست
آن لاله ز خون شهریاری بوده ست .
خیام .
از خاک و خار و خاره به اردی بهشت ماه
روید بنفشه زار و سمن زار و لاله زار.
سوزنی .
زدوده تیغ گهردار رنگ داده به خون
بنفشه زار و سمن زار و لاله زار تو باد.
سوزنی .
مرگ شود بلعجب تیغ شود گندنا
کوس شود عندلیب خاک شود لاله زار.
خاقانی .
از رزمه رزمه اطلس و از کیسه کیسه سیم
دستم سمن ستان و برم لاله زار کرد.
خاقانی .
عرصه ٔ روزگار از خون کشتگان لاله زار شد. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص
66).
ز روی او که بُد خرم بهاری
شد آن آتشکده چون لاله زاری .
نظامی .
قصه گویم از صبا مشتاق وار
چون صبا آمد به سوی لاله زار.
مولوی .
ای بی رخ تو چو لاله زارم دیده
گرینده چو ابر نوبهارم دیده .
سعدی .
دی بوستان خرم و صحرا و لاله زار
وز بانگ مرغ در چمن افتاده غلغلی ...
سعدی .
ای خرّم از فروغ رخت لاله زار عمر
باز آ که ریخت بی گل رویت بهار عمر.
حافظ.
شب صحبت غنیمت دان و داد خوشدلی بستان
که مهتابی دل افروزست و طرف لاله زاری خوش .
حافظ.