لب بستن . [ ل َ ب َ ت َ ] (مص مرکب ) لب نگشادن . سخن نگفتن . خاموش ماندن . خموشی گزیدن . سکوت اختیار کردن
: دل من چو نور اندر آن تیره شب
نخفته گشاده دل و بسته لب .
فردوسی .
بدو گفت برگوی و لب را مبند
که گفتار باشد مرا سودمند.
فردوسی .
دبیر بزرگ آن زمان لب ببست
به انبوه اندیشه اندرنشست .
فردوسی .
گشاده شد آن کس که او لب ببست
زبان بسته باید گشاده دو دست .
سعدی .
نگویم لب ببند و دیده بردوز
ولیکن هر مقامی رامقالی .
سعدی .