لشت نشا

لشت نشا. [ ل َ ت ِ ن ِ ] (اِخ ) نام ناحیتی از نوزده ناحیه ٔگیلان . محدود از مشرق به لاهیجان و از جنوب و مغرب به موازی رشت و از شمال به بحر خزر و دهانه های متعدد دلتای سفیدرود که از آن گذشته رسوبات بسیاری با خود آورده و تشکیل اراضی زراعتی حاصلخیزی میدهد. در ساحل آن جنگل اناری است که آن را انارکاله مینامند. محصول آن ابریشم و برنج و کتان و سبزی و انار و توتون . عده ٔ قراء در حدود چهل و مهمترین آن حورشار است که دارای بازار و حمام و مسجد میباشد، دیگر حله رود و لیجا و لیموچا و نوده است . این ناحیه بواسطه ٔ ترعه هایی که از سفیدرود جدا شده آبیاری میشود و مهمتر از همه ٔ آنها نورود است . اهالی علاوه بر زراعت به صید ماهی و ساختن تور ماهیگیری اشتغال دارند و قسمتی از تجارت آنها بتوسط علی آباد با روسیه است . (جغرافیای سیاسی کیهان ص 270). نام یکی از بخشهای شهرستان رشت . این بخش در قسمت شمال خاوری شهرستان واقع و محدود است از شمال به دریای خزر. از خاور به رودخانه ٔ سفیدرود. از باختر به دهستان خشگ بیجار بخش خمام و از جنوب به بخش کوچصفهان . آب و هوای بخش مانند دیگر نقاط گیلان معتدل و مرطوب است . آب قراء بخش برای زراعت از نهرهای نورود و توشاجوب منشعب از سفیدرود است . محصول عمده ٔ بخش برنج و ابریشم و کنف و چای و صیفی است . این بخش از 42 آبادی بزرگ و کوچک تشکیل شده و مجموع نفوس آن در حدود 35 هزار نفر است . مرکز بخش قصبه ٔ حورشهر است که در روزهای شنبه و سه شنبه بازار عمومی دارد. قراء مهم این بخش عبارتند از: توچا. گفشه . لیچا. جوریاب . اژدها بلوچ . نوده . بندر علی آباد و چونچنان . در سال 1318 طرح جاده ٔ لشت نشا به کوچصفهان بوسیله ٔ مالک محل کشیده شده و بواسطه ٔ پیش آمد وقایع شهریور 1320 تا سال 1327 هَ . ش . راکد مانده بود و در این سال مجدداً شروع به مرمت و شن ریزی و تکمیل جاده گردید و در تاریخ 2 تیر ماه 1328 خاتمه یافت و همان روز افتتاح شد و همه روزه بین مرکز بخش و رشت و لاهیجان اتومبیل رفت وآمد میکند. مرکز بخش با رشت ارتباط تلفنی دارد و درنظر است که از مرکز بخش بندر علی آباد راه فرعی اتومبیل رو احداث شود. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2).