لعنت کردن

لعنت کردن . [ ل َ ن َ ک َ دَ ] (مص مرکب ) نفرین کردن . ۞ بسولیدن . بسوریدن . تهبیل . (تاج المصادر). لیط. (منتهی الارب ) : همکاران وی را بسیار ملامت کردند بدین حدیث و لعنت کردند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 185). عامه ٔ مردم وی را لعنت کردند بدین حرکت ناشیرین که کرد. (تاریخ بیهقی ص 183).
گر ترا جز بت پرستی کار نیست
چون همی لعنت کنی بر بت پرست .

ناصرخسرو.

طاعت به گمانی بنمایدت ولیکن
لعنت کندت گر نشود راست گمانیش .

ناصرخسرو.

بر حب آل احمد شاید گر
لعنت همی کنند ملاعینم .

ناصرخسرو.

لعنت چه کنی به خیره بر دیوان
کز فعل تو نیز همچو ایشانی .

ناصرخسرو.

بر یزید و شمر ملعون چون همی لعنت کنی
چون حسین خویش را شمر و یزید دیگری .

سنائی .

یکی مال مردم به تلبیس خورد
چو برخاست لعنت بر ابلیس کرد.

سعدی .

لعین ؛ لعنت کرده شده . (منتهی الارب ). لعان ؛ لعنت کننده . قتل الانسان ما اکفره ؛ لعنت کرده شد. لحی اﷲ فلاناً؛ لعنت کند خدای وی را. سقار؛ آنکه غیرمستحق لعنت را بسیارلعنت کند. (منتهی الارب ).