لنگ و لوک

لنگ و لوک . [ ل َ گ ُ ] (ص مرکب ، از اتباع ) لنگ آن است که پای او معیوب باشد و لوک آنکه بهر دو کف دست و زانو راه رود. (حاشیه ٔ مثنوی ) :
در چنین بند لنگ مانده و لوک
در چنین سمج کور گشته و کر.

مسعودسعد.

با سر پوشیدگان درگاه ، درکله مصاف پیوستن کار لنگان و لوکان و بی فرهنگان است . (مقامات حمیدی ).
خمخانه ٔ خر سرای خر پیر
نه راه بری نه بار برگیر
زین لاشه و لنگ و لوک پیری
از دم تا گوش مکر و تزویر.

سوزنی .

لنگ و لوک و چفته شکل و بی ادب
سوی او می غیژ و او را می طلب .

مولوی .