مایه ور. [ ی َ
/ ی ِ وَ ] (ص مرکب ) مالدار و دولتمند و مایه دار. (ناظم الاطباء). صاحب مایه . که سرمایه دارد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)
: نوشتند کز روم صد مایه ور
همی باز خرند خویشان به زر.
فردوسی .
به خواهش گرفتند بیچارگان
وزان مایه ور مرد بازارگان .
فردوسی .
منیژه بدو گفت کز کاروان
یکی مایه ور مرد بازارگان .
فردوسی .
یکی مایه ور مالدار ایدر است
که گنجش زگنج تو افزون تراست .
فردوسی .
یکی مایه ور مرد بازارگان
شد از کاروان دوست با پهلوان .
(گرشاسب نامه چ یغمائی ص 220).
پیشه ورانندپاک و هست درایشان
کاهل و بشکول و هست مایه ور ودون .
ناصرخسرو (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
|| محترم . ارجمند. بزرگوار. گرانمایه . دارای عزت و عظمت . عالی مقام . بلندپایه
: چنین گفت کاین مایه ور پهلوان
بزرگ است و باداد و روشن روان .
فردوسی .
یکی مایه ور پور اسفندیار
که نوش آذرش خواندی شهریار.
فردوسی .
تویی مایه ور کدخدای سپاه
همی بر تو گردد همه رای شاه .
فردوسی .
چنین مایه ور با گهر شهریار
همی از تو کشتی کند خواستار.
فردوسی .
|| باشکوه . مجلل .عالی
: چنان چون ببایست بنواختشان
یکی مایه ور جایگه ساختشان .
فردوسی .
از این مایه ور جای و این فرهی
دل ما نبودی ز دانش تهی .
فردوسی .
چو پیش آمدش نصر بنواختش
یکی مایه ور پایگه ساختش .
فردوسی .
شتاب آمدش تا ببیند که شاه
چه کرد اندر آن مایه ور جایگاه .
فردوسی .
|| گرانبها. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)
: همان مایه ور تیغ الماس گون
که سلم آب دادش به زهر و به خون .
فردوسی .
بدان مایه ور نامدار افسرش
هم آنگه بیاراست فرخ سرش .
فردوسی .
ببوسید و بر سرش بنهاد تاج
بکرسی شد از مایه ور تخت عاج .
فردوسی .