مست گشتن

مست گشتن . [ م َ گ َ ت َ ] (مص مرکب ) مست شدن . مست گردیدن . رجوع به مست و مست شدن و مست گردیدن شود :
چو با رندان به مجلس می گرفتند
ز مجلس مست چون گشتند رفتند.

رودکی .

وزان پس بگفتا که گوهرفروش
کجا شد که ما مست گشتیم دوش .

فردوسی .

چو خوردند و گشتند از باده مست
گشادند از باده بر ماه دست .

فردوسی .

همان تا بدارند باده به دست
بدان تا بخسبند و گردند مست .

فردوسی .

به خمر دین ۞ چو تو خر مست گشته ای شاید
که خویشتن بکشیم از تو ما که هشیاریم .

ناصرخسرو (چ دانشگاه ص 71).

مست گشتی زین خطا دانی صوابی را همی
وین نباشد جز خطا وز مست ناید جز خطا.

ناصرخسرو.

گردد زمین ز جرعه چنان مست کز درون
هر گنج زر که داشت به عمدا برافکند.

خاقانی .

|| مغرور شدن :
چو برگشت از او برمنش گشت و مست
چنان دان که هرگز نیاید بدست .

فردوسی .

مست گشتند ای برادر خلق از ایشان دور شو
پیش از این کاین بقعه ٔ پرنور پر ظلما شود.

ناصرخسرو.

باده پرخوردن و هشیار نشستن سهل است
گر به دولت برسی مست نگردی مردی .

(امثال و حکم دهخدا).

- مست گشتن به خون ؛ مست شدن به خون . در کشتارکننده پس از کشتاری میل به کشتارهای دیگر پیدا شدن :
به پیروزی ساوه شاه اندرون
گرفته دل و مست گشته به خون .

فردوسی .

- مست گشته ؛ مست شده . مست . سکران :
پاره کردستند جامه ٔ دین به تو بر لاجرم
این سگان مست گشته روز حرب کربلا.

ناصرخسرو.