مشک بید. [ م ُ
/ م ِ ] (اِ مرکب ) بیدمشک . (برهان ) (ناظم الاطباء). نوعی از هفده انواع بید که گل آن خوشبوی باشدآنچه بعضی شاعران مشک بید بمعنی چوب سیاه گفته اند، آن چوب درخت دیگر است سیاه رنگ و راست قامت که از آن قلمهای کتابت میسازند. (غیاث ) (آنندراج )
: بر ارغوان قلاده ٔ یاقوت بگسلی
بر مشک بید نایژه ٔ عودبشکنی .
منوچهری .
کبودش تن و برگ یکسر سپید
سیه تخمش و بار چون مشک بید.
اسدی .
پر از حلقه شد زلفک مشک بیدش
پر از در شهوار شد گوشوارش .
ناصرخسرو.
بدرّید بر تن سلب مشک بید
ز جور زمستان به پیش بهار.
ناصرخسرو.
بیچاره مشک بید شده عریان
با گوشوار و قرطه ٔ دیبا شد.
ناصرخسرو.
زآن می گلگون که بید سوخته پرورد
بوی گل و مشک بید خام برآمد.
خاقانی .
برآموده چون نرگس و مشک بید
به موی سیه مهره های سپید.
نظامی .
مشک بید از درخت عود نشان
گاه کافور و گاه مشک فشان .
نظامی .
بر او چادری از رخام سپید
چو برگ سمن بر سر مشک بید.
نظامی .
زلف سیه بر سر سیم سپید
مشک فشان بر ورق مشک بید.
نظامی .
همه مویم چو کافور سپید است
چو مشکی بود اکنون مشک بید است .
عطار.
و رجوع به «بیدمشک » و جنگل شناسی ساعی ج
2 ص
194 و گیاه شناسی گل گلاب ص
258 شود. || بمعنی عود هم به نظر آمده است . (برهان ). آنچه در برهان بمعنی عود نوشته ، اصلی ندارد. (سراج اللغات ) (از فرهنگ نظام و حاشیه ٔ برهان چ معین ).